مدیریت پدافند غیرعامل، موسسه تحقیقات واکسن و سرم سازی رازی، کرج، ایران ، n.akbari123@gmail.com
چکیده: (1630 مشاهده)
زمینه و هدف: در وقوع بحران‌های طبیعی یا انسان‌ساز، اهمیت بهره‌وری نیروهای فعّال در مدیریت بحران و به ویژه پرستاران چند برابر است چرا که هم حفظ جان این افراد به جهت استمرار امداد و نجات اهمیت دارد و هم فعالیت صحیح این افراد باعث توفیق عملیات امداد، نجات، و درمان خواهد شد. حفظ آرامش پرستاران در بحران، تضمین‌کننده سلامت و بهره‌وری منابع انسانی است. ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ هدف تعیین عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در بحران انجام شد. روش‌ها: مطالعه از ﻧﻮع ﮐﯿﻔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻮردی در ﺑﺎزه زﻣﺎﻧﯽ آذر ﺗﺎ اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه 1398 در شهر تهران انجام شد. از 15 نفر پرستار خبره ﺑﺨﺶ اورژاﻧﺲ ترومای ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن بقیه الله (عج) و 15 نفر از پرستاران مجرب مرکز اورژانس کشور ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺣﻀﻮر و ارائه ﻣﺮاﻗﺒﺖ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﺑﺤﺮاﻧﯽ را داشتند، ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ اﻧﻔﺮادی به عمل آمد. با استفاده از مدل تحلیل سه شاخگی آسیب شناسی سازمانی (عوامل ساختاری، زمینه‌ای، محتوایی) و مصاحبه با خبرگان مجرب نسبت به شناسایی عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در شرایط بحرانی اقدام شد. در نهایت اولویت‌بندی عوامل بازدارنده آرامش پرستاران با آزمون فریدمن انجام و اقدامات اصلاحی مرتبط با این عوامل مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: سه درون ﻣﺎیﻪ اﺻﻠﯽ بعنوان عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در شرایط بحرانی تعیین شد. این سه درون مایه اصلی شامل عوامل منجر به آشفتگی در احساسات، عوامل منجر به آشفتگی در شناخت و عوامل منجر به آشفتگی در رفتار است. زیرشاخه‌های هر کدام از سه درون مایه شامل عوامل ساختاری، زمینه‌ای و محتوایی است. آلوده شدن پرستاران به عوامل ویروسی، شیمیایی و میکروبی، ناهماهنگی بین مدیران و دستگاه‌های متولی مدیریت بحران، نا آشنایی با مدیریت بحران، اشکال در کمیت و کیفیت تجهیزات و دارو، و مشکلات سازه‌ای بیمارستانی به عنوان مهم‌ترین عوامل بازدارنده آرامش پرستاران در بحران شناسایی شدند. نتیجه‌گیری: عوامل متعدد ساختاری، زمینه‌ای، و محتوایی باعث عدم آرامش پرستاران در شرایط بحرانی شده است که با اجرای صحیح دستورالعمل‌های مرتبط با مدیریت بحران و همچنین توانمندسازی و توسعه صلاحیت‌های پرستاران می‌توان اثر این عوامل را تا حد زیادی کاهش داد.
